به گزارش نیویارک تایمز نغمه، خواننده پرآوازه افغانستان که بیش از چهار دهه با صدایش درد و امید مردم را روایت کرده، پس از سال‌ها تبعید هنوز هم برای هم‌وطنانش می‌خواند حتی در برابر طالبان و ممنوعیت موسیقی.
شرکت کنندگان یک محفل عروسی در لندن می‌گویند: «نغمه نه تنها یک هنرمند، بلکه نماد زیبایی، وطن‌دوستی و پایداری است.»
نغمه که اکنون در دهه شصت زندگی‌اش است، در گفت‌وگو با نیویارک تایمز می‌گوید زندگی‌اش آمیخته با رنج و سوگ است:
«پنج برادر و سه خواهر بودیم. همه برادرانم در جنگ‌ها کشته شدند. یکی از خواهرانم را در کابل کشتند. فقط یک خواهرم زنده مانده.»
او با وجود اندوه و تبعید، همچنان لبخند می‌زند و بر صحنه می‌درخشد. نغمه می‌گوید از زمان تسلط طالبان در ۲۰۲۱ دیگر در افغانستان نخوانده، زیرا این گروه دوباره موسیقی را حرام و حضور زنان در اجتماع را ممنوع کرده است. با این حال، کنسرت‌هایش در اروپا و آمریکا مملو از افغان‌هایی است که صدایش را یادآور وطن از دست‌رفته می‌دانند.
نغمه از نخستین هنرمندانی بود که در سال ۲۰۱۳، با صدای بدون ساز برای طالبان پیامی فرستاد:
«لطفاً مکتبم را نسوزان،
من باید آموزش ببینم،
من یک دختر افغانم.»
او در سال‌های بعد چندین ترانه دیگر نیز برای آموزش دختران خوانده است و به گفته خودش «از طریق موسیقی پیام‌هایی برای مردم دارد».
در جامعه سنتی افغانستان، زنان خواننده همواره با خطر و تحقیر روبه‌رو بوده‌اند. نغمه از کودکی عاشق شعر و آواز شد و در ۱۳ سالگی نخستین شعرش را سرود. در ۱۶ سالگی به کابل رفت و در رادیو افغانستان پذیرفته شد، جایی که موسیقی در دوران حکومت کمونیستی رونق گرفت. او نام هنری «نغمه» را برگزید به معنای «آهنگ» و با هنرمند مشهور «منگل» که بعدها همسرش شد، آهنگ‌های ماندگاری اجرا کرد.
با شدت گرفتن جنگ‌های داخلی و ظهور مجاهدین، زندگی نغمه به خطر افتاد. خواهر ۱۷ ساله‌اش در اوایل دهه ۱۹۹۰ در خانه به قتل رسید حمله‌ای که به گفته او برای خودش طراحی شده بود.
«باور دارم که او را به خاطر من کشتند.
پس از این فاجعه، او یکی از مشهورترین ترانه‌هایش، را در کابین یک هلیکوپتر ارتش ضبط کرد؛ ترانه‌ای که با وجود لحن حماسی، غم عمیقی در چهره‌اش داشت.
نغمه بعدها همراه با چهار فرزندش افغانستان را ترک کرد و زندگی پناهندگی را در پاکستان، دبی و سپس آمریکا آغاز کرد. او اکنون در ساکرامنتو، کالیفرنیا، زندگی می‌کند اما هنوز برای مهاجران افغان در گوشه و کنار جهان می‌خواند.
او می‌گوید: «واقعاً از آینده افغانستان ناامیدم. چطور می‌توانم به زنان امید بدهم وقتی دختران نمی‌توانند به مکتب بروند و زنان هیچ حقّی ندارند؟»
با این وجود، در کنسرت لندن، نغمه همچنان پرشور و استوار بر صحنه ایستاده بود؛ موهایش را به عقب می‌افشاند و برای تماشاگران بوسه می‌فرستاد.
او گفت:
«می‌خواهم برای شما ترانه‌هایی بخوانم که شما را به افغانستان ببرد و عشق به یکدیگر را در دلتان زنده کند.»
