قطع کامل اینترنت و خدمات تلفنی در افغانستان برای دو روز متوالی، تجربه‌ای بی‌سابقه و به گفته بسیاری از شهروندان «زندگی در تاریکی مطلق» بود. حالا که بخشی از ارتباطات دوباره وصل شده، مردم روایت‌های متفاوتی از این روزهای دشوار دارند.
بانو مریم، باشنده کابل، می‌گوید این دو روز برایش به معنای «زندگی در زندان» بود. او توضیح می‌دهد: «هیچ راهی برای تماس با خانواده در اروپا نداشتم. حتی پیام کوتاه هم نمی‌رفت. انگار ما را در یک قفس بسته بودند.»
حسین، دانشجوی دانشگاه در بلخ، این روزها را با «گم‌شدن در یک مکان نامعلوم» مقایسه می‌کند. او می‌گوید: «از خواب که بیدار می‌شدیم، هیچ خبری از جهان بیرون نبود. نمی‌دانستیم چه می‌گذرد، انگار همه ما در یک سیاره جداگانه پرتاب شده بودیم.»
تجار و صاحبان کسب‌وکار نیز بیشترین آسیب را دیده‌اند. یکی از فروشندگان در هرات می‌گوید که نبود اینترنت، تمام معاملات مالی او را فلج کرد: «بیشتر مشتریان پول را آنلاین حواله می‌کردند، اما حالا هیچ چیزی ممکن نبود. دو روز کامل کار ما خوابید.»
بخش صحی نیز از این بحران بی‌نصیب نماند. کارمندان یک شفاخانه خصوصی در کابل تأیید کردند که نبود ارتباطات، هماهنگی میان داکتران و تماس با خانواده بیماران را دشوار ساخته بود.
کاربران شبکه‌های اجتماعی نیز پس از وصل شدن دوباره اینترنت، با پیام‌های انتقادی خشم خود را ابراز کردند. بسیاری این اقدام طالبان را «سرکوب آزادی بیان و سانسور مطلق» خواندند و تأکید کردند که چنین تصمیم‌هایی تنها مردم را منزوی‌تر می‌سازد.
با وجود وصل دوباره خدمات، نگرانی‌ها پابرجاست. شماری از شهروندان می‌گویند نگران‌اند این خاموشی‌ها تکرار شود و کشور بار دیگر در تاریکی دیجیتالی فرو برود.
یک تحلیل‌گر امور سیاسی در کابل به افغانستان آینده گفت: «این خاموشی، نه‌تنها فشار روانی بر مردم وارد کرد، بلکه نشان داد طالبان برای کنترل جامعه، حاضر به استفاده از ابزارهای سخت‌گیرانه‌تری نیز هستند.»
