پروانه ابراهیم‌خیل نجرابی، یکی از زنان شجاعی که تجربه بازداشت در زندان طالبان را دارد، در نخستین روز «دادگاه مردمی برای زنان افغانستان» در مادرید، شهادت تکان‌دهنده‌ای از شکنجه، تهدید و تحقیر زنان در بازداشتگاه‌های طالبان ارائه کرد.
او در سخنان خود گفت که در دوران بازداشت، بارها به سنگسار تهدید شده و شدت فشارها و شکنجه‌ها او را به مرز خودکشی رسانده بود.
ابراهیم‌خیل گفت:
«در زندان طالبان آرزویم این بود که بمیرم تا اینکه طالبان مرا سنگسار کنند. هر روز با ترس از مرگ، تحقیر و شکنجه بیدار می‌شدم.»
وی در ادامه افزود که در جریان بازداشت، طالبان او را بدون حضور هیچ زنی و بدون همراه محرم دستگیر کردند و در میان دو مرد مسلح در داخل موتر نشانده و به سوی زندان منتقل کردند.
او گفت: «وقتی از طالبان پرسیدم چرا من را بدون محرم در میان دو مرد قرار داده‌اید و اسلام در این مورد چه می‌گوید، آن‌ها با خشم و تهدید پاسخ دادند که “سکوت کن، ما تصمیم می‌گیریم که چه چیزی اسلامی است.”»
پروانه ابراهیم‌خیل همچنین فاش کرد که در زندان طالبان، بارها با «شوک برقی» شکنجه شده و مورد آزار روحی و جسمی قرار گرفته است. او گفت:
«هر بار که مقاومت می‌کردم یا چیزی می‌پرسیدم، با شوک برقی مرا مجازات می‌کردند. دردش فقط در بدن نبود، روح مرا هم می‌سوزاند.»
او شهادت داد که طالبان زنان زندانی را نه تنها از حقوق انسانی محروم می‌کنند، بلکه با تهدیدهای مذهبی، آنان را وادار به سکوت و اطاعت می‌سازند.
پروانه ابراهیم‌خیل در پایان شهادت خود گفت:
«من زنده ماندم تا روایت کنم. می‌خواهم جهان بداند زنان افغانستان چه بر سرشان می‌آید، فقط به خاطر اینکه زن‌اند و صدای عدالت می‌خواهند.»
این دادگاه که از سوی نهادهای حقوق بشری از جمله «رواداری» و چند سازمان مدافع حقوق زنان برگزار شده، هدفش مستندسازی نقض سیستماتیک حقوق بشر علیه زنان افغانستان توسط طالبان و مطرح‌ساختن آن به عنوان «جنایت علیه بشریت» در مجامع بین‌المللی است.
