خبرگزاری فرانسه گزارش داده است که در پایتخت افغانستان، کلینیکهای جراحی زیبایی با لوسترهای پرزرقوبرق و مبلهای مخملی فضای متفاوت از سختگیریهای طالبان ایجاد کردهاند؛ جایی که بوتاکس، فیلر لب و کاشت مو به سرعت در حال گسترش است.
در گزارش این رسانهی فرانسوی آمده است که به رغم محدودیتهای شدید اجتماعی و اقتصادی طالبان، نزدیک به ۲۰ کلینیک زیبایی در کابل فعالاند و پس از دههها جنگ در کشور، این بخش به طور چشمگیری رونق یافته است.
این خبرگزاری نوشته است که داکتران خارجی، به ویژه از ترکیه، برای آموزش به کابل سفر میکنند و تجهیزات آن از آسیا و اروپا وارد میشود. مشتریان این کلینیکها به طور عموم زنانی هستند که با آرایش کامل و پوشش کامل، گاهی در برقع مراجعه میکنند و مردان نیز برای درمان ریزش مو یا کاشت ریش و سبیل به این مراکز مراجعه میکنند.
این رسانه نوشته است که باوجود این که طالبان آرایشگاههای زنانه را بسته و فعالیت آنها را ممنوع کردهاند، اما جراحیهای زیبایی به دلیل آن که در قالب «طبابت» تعریف میشوند، از سوی این گروه ممنوع نشده است. کارمندان کلینیکهای زیبایی در صحبت با خبرگزاری فرانسه گفتهاند که طالبان صرف بر رعایت تفکیک جنسیتی نظارت میکند؛ یعنی بیماران مرد باید توسط کارمندان مرد و بیماران زن توسط داکتران زن مداوا شوند.
با این حال، شماری از مسوولان این کلینیکها مدعیاند که حتی اعضای طالبان نیز مشتری این خدمات هستند. معاون یک کلینیک زیبایی در کابل در گفتوگو با این رسانهی بینالمللی گفته است: «داشتن ریش پُرپشت نشانهی قدرت تلقی میشود و از زمانی که طالبان مردان را به داشتن ریش بلند مجبور کردهاند، کاشت ریش و سبیل پرطرفدار شده است.»
در گزارش آمده است که هزینهها در این مراکز زیبایی در کابل نسبت به اروپا و بریتانیا پایینتر است؛ بوتاکس حدود ۴۳ تا ۸۷ دالر و کاشت مو بین ۲۶۰ تا ۵۰۹ دالر امریکایی هزینه دارد.
در همین حال، خبرگزاری فرانسه نوشته است که پرداخت این مقدار پول برای جراحی زیبایی برای بسیاری از افغانها که بر اساس آمار بانک جهانی نزدیک به نیمی از جمعیتشان زیر خط فقر زندگی میکنند، سنگین است، اما همچنان مشتریان زیادی حاضرند برای زیبایی هزینه کنند.
این کلینیکها با تبلیغات گسترده در شبکههای اجتماعی مشتری جذب میکنند و تحت تأثیر مُدهای جهانی، بسیاری از زنان و مردان حتی بدون نیاز واقعی به عمل، تنها به دلیل مشاهدهی ترندهای اینستاگرامی تصمیم به جراحی میگیرند.
این درحالی است که بر اساس آمار سازمان ملل، ۱۰ میلیون افغان با گرسنگی دستوپنجه نرم میکنند و یکسوم جمعیت این کشور به خدمات اولیهی درمانی دسترسی ندارند.