در روزگاری که جهان با سرمایه‌گذاری بر استعدادهای ورزشی کودکان می‌کوشد امید و شادی را جایگزین خشونت کند، در افغانستان تحت سلطۀ طالبان روایت دیگری جریان دارد: روایت تلخ بدل شدن توپ فوتبال به تفنگ.
چندی پیش، فدراسیون فوتبال افغانستان و مسئولان ورزشی در کابل با شور و هیجان، نوجوانی ۱۲ ساله به نام محمد عثمان عاطف از ولایت بادغیس را تشویق کردند. ویدیوهای این کودک در زمین‌های خاکی، که با مهارت و عشق فوتبال بازی می‌کرد، میلیون‌ها افغان را خوشحال ساخت. مردم برای لحظه‌ای امید گرفتند که استعداد و لبخند کودکان افغان هنوز هم می‌تواند بر فضای سنگین جنگ و ترس غلبه کند.
اما امروز، همان نوجوان با اسلحه بر دوش در شبکه‌های اجتماعی دیده شد؛ تصویری تکان‌دهنده که بسیاری از شهروندان را خشمگین و نگران کرد. مردم می‌پرسند: چگونه شد که کودکی که باید قهرمان فردای ورزش افغانستان باشد، در کنار تفنگ به نمایش گذاشته می‌شود؟ پاسخ روشن است: این اثر مستقیم نظام طالبانی است.
طالبان با سیاست‌های سخت‌گیرانه و نگاه نظامی‌گرایانه خود، کودکان را به جای زمین‌های بازی، به میدان‌های جنگ سوق می‌دهند. آنان به‌جای این‌که آینده‌سازان کشور را در محیط‌های ورزشی و آموزشی تشویق کنند، فرهنگ اسلحه و خشونت را به‌عنوان «الگو» معرفی می‌کنند. این یک خیانت آشکار در حق نسل جوان است.
روان‌شناس ها بارها هشدار داده‌اند که کودکان در محیط‌های خشونت‌زده، بیش از هر گروه دیگری آسیب‌پذیرند. دیدن تصاویر جنگ، کشتار و حمل سلاح، روان آنان را به‌طور عمیق زخمی می‌کند. وقتی حتی یک فوتبالیست نوجوان که قرار بود نماد شور زندگی باشد به دست گرفتن اسلحه تشویق می‌شود، باید دانست که فاجعه‌ای بزرگ‌تر در راه است: نسل آینده افغانستان در حال از دست رفتن است.
طالبان همواره ادعا دارند که «برای امنیت» کار می‌کنند، اما واقعیت این است که آنان نه تنها امنیت نیاوردند، بلکه امنیت روانی کودکان را نیز نابود کرده‌اند. جامعه‌ای که در آن کودکان به‌جای رؤیای توپ و مدال، به فکر تفنگ و مرگ باشند، جامعه‌ای محکوم به نابودی است.
امروز عثمان عاطف تنها یک کودک است که قربانی فضای بیمار خشونت‌زده شده، اما او نماد هزاران کودکی است که زندگی‌شان توسط طالبان مصادره شده است. اگر این روند ادامه یابد، فردا افغانستان دیگر جایی برای ورزش، هنر و امید نخواهد داشت؛ بلکه تنها نسل‌هایی خواهد داشت که با خاطرات جنگ و تفنگ بزرگ می‌شوند.
طالبان با اسلحه بر شانه‌های کودکان، در حقیقت آینده افغانستان را می‌کشند. پرسش اینجاست: چه کسی برای این نسل صدای اعتراض خواهد شد؟
