آریانا سعید، آوازخوان برجسته و یکی از مدافعان پرآوازه حقوق زنان افغانستان، در سال ۲۰۲۵ موفق به کسب جایزه جهانی حقوق بشر «های‌نوت» سازمان ملل متحد شد. این افتخار به خاطر اجرای آهنگ «ما به امید ایمان داریم» به او تعلق گرفت؛ ترانه‌ای که به مناسبت «۱۲ جولای روز جهانی امید» از سوی سازمان ملل به عنوان پیام‌آور امید و ایستادگی برگزیده شده است.
این اثر با آهنگ‌سازی جف بیل، برنده پنج جایزه امی، و ترانه‌سرایی جون بیل، با صدای آریانا سعید و گروه جوانان بروکلین اجرا شده و الهام‌گرفته از روایت الهام‌بخش تیم روباتیک دختران افغانستان است؛ تیمی که نماد تلاش و امید در تاریکی حاکم بر زندگی زنان در سایه طالبان به شمار می‌رود. همچنین این ترانه به عنوان تم اصلی فلم «شکست قانون» از استودیوی انگل نیز انتخاب شده است.
آریانا سعید در پیامی ویدیویی با چهره‌ای متعهد و لحنی پر از غرور گفت: «برایم افتخاری بزرگ است که آهنگ ما به امید ایمان داریم برنده جایزه جهانی های‌نوت شده است. به‌عنوان یک زن افغان، این جایزه را به نمایندگی از تمام دخترانی که از آموزش محروم‌اند و زنانی که صدایشان خاموش شده، دریافت می‌کنم.»
او در ادامه تأکید کرد که موسیقی برای او نه تنها هنر، بلکه شکلی از مقاومت است؛ ابزاری برای بازتاب درد و امید میلیون‌ها زن و دختر افغان: «موسیقی، در کشوری که زنان از ابتدایی‌ترین حقوق خود محروم‌اند، به فریاد بدل شده است. امروز صدای ما در جهان طنین‌انداز شده و نشان داده است که مقاومت می‌تواند ناممکن را به ممکن بدل کند.»
دیوید کلارک، بنیان‌گذار ابتکار جهانی های‌نوت، در مراسم اهدای جایزه گفت: «این ترانه، نمونه‌ای درخشان از قدرت موسیقی برای متحد کردن انسان‌ها، بازتاب حقیقت و رساندن صدای کسانی‌ست که صدایشان شنیده نمی‌شود.»
جایزه «های‌نوت» که پیش‌تر به هنرمندانی مانند جان لجند و سیندی لاپر نیز اهدا شده، هر سال به آثاری تعلق می‌گیرد که از طریق موسیقی برای عدالت اجتماعی، حقوق بشر و اتحاد جهانی الهام‌بخش باشند. سازمان ملل این ترانه را به‌خاطر پیام روشن آن در زمینه امید، اتحاد و توانمندسازی زنان ستوده است؛ ارزش‌هایی که در قلب «روز جهانی امید» جای دارند.
آریانا سعید سال‌هاست از جایگاه هنری خود برای مبارزه با نابرابری جنسیتی بهره گرفته و در روزگاری که زنان افغانستان از بسیاری از حقوق ابتدایی خود محروم‌اند، صدای آنان در صحنه‌های جهانی شده است. این جایزه، نه فقط تجلیل از یک اثر هنری، بلکه تأییدی بر قدرت صدایی است که حتی در سکوت‌های تحمیل‌شده نیز خاموش نمی‌شود.
